W miarę postępu polimeryzacji i wzrostu stężenia polimeru, zwiększa się lepkość. Za duża lepkość utrudnia mieszanie i odprowadzenie ciepła. Może to doprowadzić do miejscowego przegrzania, zwęglenia albo miejscowej degradacji produktu. Polimeryzację należy prowadzić zatem w temperaturze niższej od temperatury wrzenia monomeru, bo jego opary mogą powodować zapęcherzenie lepkiego polimeru. Przegrzane pary monomeru, które zostaną uwięzione w masie są przyczyną powstawania pęcherzy i pęknięć jak również skurczu polimeru po zakończonym procesie.

Tym sposobem najczęściej prowadzi się polimeryzację etylenu, rodnikową polimeryzację styrenu, met akrylanu metylu i innych estrów kwasu metakrylowego, blokowo-strąceniowa polimeryzację chlorku winylu, rodnikową polimeryzację akrylonitrylu, rodnikową polimeryzację octanu winylu oraz polimeryzację butadienu i izoprenu [1], [2].

Polimeryzację blokową najczęściej prowadzi się w dwóch etapach. Pierwszy zwany prepolimeryzacją prowadzi do otrzymania roztworu polimeru w monomerze o określonej lepkości. Następnie taki lepki roztwór wprowadza się do form. Polimeryzację końcowa prowadzi się w formach w temperaturze dobranej do konkretnego polimeru. Polimer otrzymany tą metodą jest czysty, wolny od monomeru, ale wadą jest duży stopień polidyspersji przy dużym stopniu przereagowania monomeru [3], [4].

Polimeryzację w masie można prowadzić w sposób ciągły. Najbardziej popularna jest metoda wieżowa. Reaktor w którym zachodzi polimeryzacja ma kształt kolumny (wieży). Monomer polimeryzuje w trakcie przepływu przez kolumnę i jest wypierany przez doprowadzoną świeżą porcję monomeru lub roztwór prepolimeru. Konstrukcja reaktora wyklucza możliwość mieszania się ze sobą produktu w różnych fazach reakcji co pozwala na otrzymanie jednorodnego polimeru o określonych właściwościach [1], [3].

Odmianą polimeryzacji w masie jest polimeryzacja blokowo-strąceniowa. Podczas tej metody polimer nie rozpuszcza się w monomerze, ale wytrąca się w postaci osadu. Technicznym problemem jest tutaj mieszanie i usuwanie polimeru, który osadza się na wewnętrznych ściankach reaktora [3].